Rodzina Esterházy należy do starożytnej szlachty węgierskiej, znanej od XII wieku. Najstarszym historycznie potwierdzonym przodkiem był Mocud Magister Comes de Genere Salamon et Watha, w 1186 roku. Był on właścicielem osady Watha (obecnie wieś Zlaté Klasy). W 1421 r. Benedykt de Eesterháza wypędził z dworu Galantów. Galanta stała się w ten sposób siedzibą rodu Esterhazy, a wszyscy potomkowie Benedykta zaczęli używać "de Galantha" jako predykatu szlacheckiego. Z Galanty pochodził również wybitny palatyn Mikołaj hrabia Esterházy, na którego duży wpływ wywarł jego wuj, palatyn Stefan I. Hrabia Illésházy de Illésháza, jako palatyn, był przedstawicielem króla Węgier. W 1601 r. rodzina nabyła dobra Strečno, w 1614 r. dobra Zvolen i Dobrá Niva, a w 1626 r. Bytča z częściami dóbr Orava i Lietava. W 1642 r. nabyli Szintawę i Bernolákovo, w 1675 r. zamek Levice, w 1690 r. Vígľaš oraz inne dobra i udziały majątkowe na terenie dzisiejszej Słowacji, Węgier i Siedmiogrodu. W 1626 r. Mikołaj hrabia Esterházy otrzymał dla swoich potomków dziedziczny tytuł hrabiego. Rodzina ta zawsze była skłonna do pobożności, a kilku jej członków zostało dostojnikami kościelnymi Kościoła katolickiego, a także pisarzami religijnymi. Wśród nich był arcybiskup Esztergomu i prymas Węgier Imrich hrabia Esterházy, który koronował królową Węgier Marię Teresę w Bratysławie, ówczesnej stolicy Węgier. Jako Wielki Mistrz Zakonu św. Pawła Pustelnika oraz arcybiskup Esztergom i prymas Węgier wybudował około 70 nowych kościołów na terenie archidiecezji. Sam wydał ponad 2 miliony złotych monet na cele religijne i kulturalne. W przeszłości rodzina miała okresy pomyślne i niepomyślne, czasy dobre i złe. Charakterystyczna dla rodziny Esterházy jest gotowość do nieporzucania własnych przekonań, o czym mówi motto rodzinne "DUM SPIRO SPERO" (w tłumaczeniu: Dopóki oddycham, mam nadzieję). Członkowie rodziny wykazali się odwagą, biorąc udział w bitwach, w których Turcy osmańscy w kolejnych falach wdzierali się do ich węgierskiej ojczyzny. Uczestniczyli jako obrońcy w oblężeniu Wiednia i w wyzwoleniu Budy. Podczas wojny austriacko-francuskiej w 1809 r. Napoleon zaproponował Królestwu Węgier niepodległość po planowanym podziale Cesarstwa Austriackiego, na czele którego stał książę Anton Esterhazy. Później zaoferował koronę Mikołajowi Esterhazemu, który również nie przyjął tej propozycji. Esterházy zawsze pozostawali lojalni wobec króla Węgier, choć część szlachty sympatyzowała z Napoleonem. Esterházysami byli: Palatynowie węgierscy, marszałkowie, chorwaccy banowie, radcy królewscy, politycy, dyplomaci, biskupi Jaggera i Esztergomu.